کد مطلب:10316 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:12

گنجینه پرسمان » احكام

زنا، لواط، استمنا و هوسرانيهاي مختلف مرتكب شدهام چنان چه توبه كنم توبهام قبول است؟

برادر گرامي! آلودگي به گناه و بي باكي در معاصي و ارتكاب محرمات شرع انور و شكستن حرمت مقام ربوبي الهي بسيار زشت و بدبختي آور است. انجام عمل خلاف شرع موجب تباهي انسان و باعث فنا و هلاكت او است. امام باقر(ع) فرمود: ما من نكبة تصيب العبد الا بذنب؛ هيچ نكبتي دامن گير شخص نيم شود مگر به واسطه گناهي كه مرتكب شده است.(1)

امام علي(ع) مي فرمايد: خداوند آسايش و زندگي راحت هيچمردمي را نميگيرد مگر به علت گناهاني كه مرتكب شدهاند، خداوند هرگز به بندگان خود ستم نميكند.(2)

گناه صرف نظر از خطراتي كه براي جهات فردي و اجتماعي دارد اصولاً بزرگترين عامل انحطاط و سقوط انسانيت است، انسان گناه كار هرگز از مزاياي افتخارآميز بشريت و تكامل انساني برخوردار نيست، پليدي گناه حجاب نورانيت دل و صفاي باطن است، گناه كار قبل از اين كه به جامعه يا به شخص خود ضربهاي وارد كند شخصيت خود را ساقط مينمايد و انسانيت خود را مي كشد. كسي كه عاشق فضايل انساني و آزاد مردي است بايد از پليدي گناه مبري و منزه باشد. علي(ع) مي فرمايد: كسي كه به كرامت نفس و شرافت آدمي علاقه دارد حتماً بايد از گناه بپرهيزد.(3) و در حديث ديگر فرمود: آزاد مرد كسي است كه تمايلات غير مشروع خود را ترك كند.(4) و در جاي ديگر فرمود: ما زني غيور قطّ؛ غيرتمند و جوان مرد هرگز زنا نميكند.(5)

قرآن كريم در مورد زنا مي فرمايد: ولا تقربوا الزّنا انّه كان فاحشة و ساء سبيلاً؛ نزديك زنا نشويد كه كار بسيار زشت و بد راهي است.(6)

زنا از گناهان كبيره است و آثار و عواقب بسيار خطرناك دنيوي و اخروي به دنبال دارد. امام صادق(ع) مي فرمايد: زنا شش اثر دارد: سه اثر در دنيا، سه اثر در آخرت. اما آثار دنيويه زنا: آبرو را مي برد، رزق را كم مي كند، مرگ را نزديك مي كند، و آثار اخرويه آن: غضب پروردگار، سختي حساب و دخول در آتش و جاودان ماندن در آن.(7)

در جاي ديگر حضرت از رسول خدا(ص) حديث كرده كه فرمودند: كسي كه با زن مسلمان يا زن يهودي، يا نصراني يا مجوسي، آزاد يا كنيز زنا كند، پس توبه نكند، و با اصرار به اين گناه از دنيا برود خداوند در قبرش سيصد درب عذاب را باز مي فرمايد كه از هر در مارها و عقربها و افعي هايي از آتش بيرون مي ايند و اين آدم تا روز قيامت مي سوزد، و چون از قبرش بيرون شود از بوي گندش مردم اذيّت مي شوند، و به اين بوي گند شناخته مي شود، و دانسته مي شود كه زناكار است. تا اين كه امر مي شود او را به آتش برند.(8)

اميرمؤمنان(ع) مي فرمايد: در روز قيامت به امر خدا بوي گندي وزيده مي شود كه تمام اهل محشر ناراحت مي شوند تا اين كه نفس كشيدن بر آنها مشكل مي گردد، پس منادي ندا مي كند آيا مي دانيد اين بوي گند چيست؟ گويند نميدانيم و سخت ناراحتمان كرده، پس گفته مي شود: اين بوي عورت زناكاران است كه بدون توبه از دنيا رفتهاند پس آنها را لغنت كنيد كه خدا آنها را لعنت كرده پس كسي نميماند در محشر مگر اين كه آنها را نفرين مي كند و مي گويد خدايا زناكاران را لعنت فرما.(9)

حضرت رسول(ص) فرمود: كسي كه با زن شوهر دار زنا كند پس در جهنم از عورت هر دو چرك خارج مي شود، به مقدار پانصد سال راه و اهل جهنم از بوي گند آن دو در اذيت خواهند بود و عذابشان از همه شديدتر است.(10)

لواط نيز مانند زنا از گناهان كبيره است و حرمت و عقوبتش از زنا شديدتر است. رسول خدا(ص) فرمود: كسي كه با پسري جمع شود روز قيامت جنب وارد محشر مي شود و آب دنيا او را پاك نميكند و خشم خدا بر او است و او را لعنت فرموده، دوزخ را برايش آماده مي فرمايد و بدجايگاهي است. هرگاه كسي لواط كند عرش خدا به لرزه در آيد و خداوند او را لعنت و غضب فرموده و جهنم را برايش آماده مي كند و ملوط (مفعول) را در كنار جهنم نگه مي دارند تا خلايق از حساب فارغ شوند، پس او را در جهنم مي اندازند و در طبقات دوزخ هميشه معذب خواهد بود.(11)

در زمان عمر غلامي كه مولاي خودش را كشته بود پس از اقرار، عمر امر به كشتنش نمود، حضرت اميرالمؤمنين(ع) از غلام پرسيد چرا مولاي خود را كشتي؟ عرض كرد به زور با من لواط كرد پس او را كشتم. حضرت از اولياي مقتول پرسيد آيا او را دفن كردهايد؟ گفتند: آري هم اكنون از دفنش مي آئيم پس به عمر فرمود غلام را تا سه روز نگهدار. پس از سه روز از اولياي مقتول حاضر شوند. پس از سه روز حضرت به اتفاق عمر و اولياي مقتول بر سر قبرش آمدند از اوليايش سؤال كرد اين قبر ميت شما است؟ گفتند: آري. فرمود: قبر را بشكافيد تا بلحد برسد، چون بلحد رسيدند و آن را برداشتند، جنازه را نديدند، حضرت تكبير گفت و فرمود: به خدا قسم دروغ نگفتم. شنيدم از رسول خدا(ص) فرمود: هر كس از امت من عمل قوم لوط را مرتكب شود و بدون توبه از دنيا برود پس در قبرش بيش از سه روز نميماند تا اين كه زمين او را فرو مي برد و به جايي كه قوم لوط هستند و هلاك گرديدهاند ملحق مي نمايد. پس در زمره ايشان محشور مي شود.(12)

بنابراين زنا و لواط و بي عفتي و بي بندوباري جنسي فاسد كننده دنيا و آخرت است و كسي كه خداي نكرده مرتكب چنين اعمال شنيع شده واجب و لازم است فوراً نادم شده و توبه كرده و به سوي خداوند باز گردد تا خود را از منجلاب بدبختي نجات دهد. رسول اكرم(ص) فرمود: هر مرضي دارويي دارد و داروي گناهان استغفار و طلب عفو از پيشگاه ذات پاك الهي است.(13) توبه كه به معني پشيماني واقعي از معصيت است موجب بخشش گناه شده و صفحه قلب را از آلودگي پاك و تيرگي را مبدّل به روشنايي مي سازد.

گناه هر چه باشد قابل توبه است و توبه از آن در درگاه الهي پذيرفته مي شود به شرط آن كه توبه حقيقي باشد يعني انسان از عمق دل توبه كرده باشد. مكتب تربيتي اسلام تمام آلودگان به گناه را دعوت مي كند كه براي اصلاح خويش و جبران گذشته از در توبه كه درب رحمت الهي است وارد شوند و سعادت خود را باز يابند.

امام زين العابدين(ع) در مناجات زيباي خود مي فرمايد: معبود من تو كسي هستي كه به روي بندگانت دري به سوي عفو گشودهاي و نامش را توبه نهادهاي و فرمودهاي باز گرديد به سوي خدا و توبه كنيد، توبه خالص حال كه اين در رحمت باز است عذر كساني كه از آن غافل شوند و توبه نكنند چيست؟.(14)

توبه هرگاه واقعي باشد و از اعماق جان برخيزد و انسان از كرده خويش پشيمان شود مقبول در گاه خدا مي شود و آثار و بركات توبه نمايان مي گردد. توبه كار واقعي خود را از مجالس گناه دور مي دارد و از عواملي كه گناه را وسوسه و تداعي مي كند برحذر مي باشد و خود را در پيشگاه خدا شرمنده مي بيند و همواره در صدد كسب رضاي او مي باشد. خداوند نه تنها توبه را مي پذيرد بلكه توبه كار واقعي را دوست دارد. لذا شما مسلماً توبه كنيد و مصمّم باشيد كه ديگر از اين كارها نكنيد چون عواقب بيسار خطرناك و نابود كننده دارد و مطمئن باشيد كه ان شاءاللَّه خداي مهربان توبه شما را خواهد پذيرفت. ضمناً براي نامزد خود هم بايد عقد شرعي خوانده شود و قبل از عقد حتي يك كلمه هم با او حرفهاي محرك نزنيد چون حراماست و تا عقد خوانده نشود مثل ساير زنان بر شما نامحرم است. خداوندا همه ما را بيامرز.

پي نوشتها:

1. محمد بن يعقوب كليني، اصول كافي، ج 2، ص 269، حديث 4.

2. محمد تقي فلسفي، كودك، ج 1، ص 16 (المستطرف، ج 2، ص 461).

3. همان، ص 11 (ارشاد مفيد، ص 141).

4. محمد باقر مجلسي، بحارالانوار، ج 74، ص 237.

5. نهج البلاغه (فيض الاسلام) كلمات قصار، شماره 297، ص 1222.

6. اسراء (17) آيه 32.

7. محمد باقر مجلسي، بحارالانوار، ج 76، ص 22، حديث 17.

8. محمد بن حسن حرعاملي، وسايل الشيعه، ج 14، ص 242، حديث 1 از باب 9.

9. همان، ص 243، حديث 1 از باب 10.

10. عبدالحسين دستغيب، گناهان كبيره، ج 1، ص 182.

11. محمد بن حسن حرعاملي، وسائل الشيعه، ج 14، حديث 1 از باب 17 و 252، حديث 1 از باب 18.

12. عبدالحسين دستغيب، گناهان كبيره، ج 1، ص 205.

13. محمد ري شهري، ميزان الحكمه، ماده ذنب، شماره 6655، ج 2، ص 997.

14. آيت اللَّه مكارم شيرازي، اخلاق در قرآن، ج 1، ص 218.